De ena laatste week
Blijf op de hoogte en volg Hugo en Manouk
05 November 2012 | Verenigde Staten, San Francisco
Dag 27, maandag 29 okt:
Na gisteren voldaan, laat en gebroken thuis gekomen te zijn, begint maandag weer heel vroeg. Barret had al een paar keer gevraagd of ik het zeker wist, maar ik was van plan zo veel mogelijk te vliegen en hopelijk deze week al klaar te zijn. Dus om 8u stond ik mijn toestel weer te checken en was snel weer in de lucht. Daarna groundschool 2 uur, met Elodie vliegen, snel een colaatje en nog een keer met Barret. Voor lunch was er geen tijd. Hugo had het iets minder druk vandaag en mocht wat circuitjes solo vliegen om uren te bouwen. Zo schiet het lekker op. Heb in 3 1/2 dag meer uur neergezet dan in 3 1/2 week. Nou ja als zij het niet regelen en zeggen dat het onze eigen verantwoordelijkheid is doen we het toch lekker zo..
Lekker vis gaan eten in de buurt, waar onze ober een zuid afrikaanse pilot instructeur bleek te zijn op een andere vliegschool, dus daar heel veel ervaringen mee uitgewisseld en leuke verhalen te horen gekregen. Je zag hem twijfelen om aan te schuiven. Tijdens het diner de vluchtplannen naar Thermal en Hemet gemaakt voor de volgende dag. Waar een ipad wel niet goed voor is ;).
Dag 28, dinsdag 30 okt:
Vandaag weer 3x vliegen, en alleen maar touch en go's gemaakt. Spierpijn in mijn rechterarm van aan de yoke (stuur) hangen bij het opstijgen elke keer en duwen bij het dalen.
Hugo ging met Barret een echte vlucht maken, naar Imperial en Thermal, en proef rondje zodat hij het donderdag solo kan doen.
Ik werd op een gegeven moment helemaal gek van de circuitjes vliegen. Alleen maar in vierkantjes vliegen, het elke keer perfect willen en proberen te doen, maar elke keer iets anders net niet helemaal perfect doen. Het helpt dan niet echt dat deze luchthaven in de top 15 drukste staat van de VS. JE patroon moet je elke keer aanpassen aan toestellen voor je en daardoor kom je elke keer anders uit. Pff.. Ik zou het iemand op de grond perfect kunnen uitleggen, maar het perfect uitvoeren is andere koek. Morgen hopelijk solo..
Hugo kwam thuis met een gaaf verhaal over Thermal airport, dat de Bently's daar voor je klaar staan om je golftas uit te laden om op de golfbanen daar te gaan spelen. Decadentie op en top.
Elodie had ons een tent aangeraden waar ze volgens haar het beste toetje ooit hadden, waar ze ook nog een beroemd om waren. Dat lieten we niet aan ons voorbijgaan. Vanavond bij BJ's eten dus en de pizookie smikkelen. Het is een warme koek, chocolate chip, met ijs erboven op in smaken als macedemia, red velvet, normal, etc. Goddelijk! I love desserts. Daarna vol spanning naar bed, want misschien, hopelijk, morgen solo voor mij.
Dag 29, woensdag 31 okt: (Solo dag!)
Vroeg op de school, what else is new! Met Barret nog een paar oefen touch en go's, die onmogelijk bleken voor mij in 2219E. De neus van dit toestel is zo zwaar dat ik hem in mn eentje niet omhoog kan houden en elke keer dat toestel neersmijt op de baan ipv zachtjes land, eerst op de achter wielen en dan rustig het neuswiel neer laat komen. Frustrerend. Gelukkig wilde Hugo wisselen van toestel. Dus opnieuw een oefen rondje en na drie goede landingen was het zover ik mocht alleen. Eerst zet je de instructeur weer af bij de school en vervolgens ga je alleen taxi'en naar de baan. Met knikkende knieën gaat dit allemaal. Vorige keer had ik al gevraagd om de statistieken, maar het gaat 99% goed, may the odds be in my favour!
En daar ga je dan, solo! De eerste landing was goed. Niet perfect, maar veilig en prima. Ik heb altijd weer iets bijzonders. Dus voor mij was het niet een circuitje en dan klaar, maar een circuitje op 27L, taxi'en naar begin 27R en vervolgens meteen erachteraan m'n eerste crosscountry naar Hemet. Anderhalf uur vliegen heen en terug dus en een landing op Hemet en vervolgens weer op Gillespie. De meeste gaan eerst nog uren circuitjes oefenen. Het enige was dat voor mij de rest van het vliegen geen probleem was, ook alle bijzondere vormen van landen niet, alleen met de "normale/basic" landing had ik moeite.
Helemaal bezweet en met een bonkende hoofd van de inspanning klim je dan je toestel uit. In de lucht doe je bijna om de 5 min al je checks op een obsessieve compulsieve manier, en je blijft maar uit het raam turen als een bezetene. Je wil niks missen of verkeerd doen, en al helemaal niet als er niemand is om je te verbeteren. Bizar gevoel. En vooral als je bedenkt dat je nu helemaal alleen in control bent. Heel gaaf en onwerkelijk!
De terugkomst was een deceptie. Hugo was gaan vliegen tijdens mijn eerste solo landing op Gillespie en toen ik landen na mijn crosscountry, was er helmaal niemand. Niemand heeft mijn landingen gezien of vastgelegd. Er hoort een rij klappende mensen te staan, een paar emmers water voor de traditie van het nat gooien, etc. Geen Hugo, geen medestudenten en geen een van mijn twee instructeurs. Daar stond ik dan met een toestel die te zwaar was om in mn eentje met de towbar (een soort parkeer stok) te parkeren. Dus ik heb heel blond gekeken en hulp gevraag aan de enige chinees die ik kon vinden. Daarna stond ik binnen met mijn blik ("the tin", hier staan alle vliegtijden in, de papieren van het toestel en de sleutel). Voordat iemand weg kan moet ik het toestel weer inchecken. Laat niemand mij nou verteld hebben hoe dat moest. Na een kwartier kwam er eindelijk een instructeur aan bij wie ik het kon vragen. Dus dat was geregeld. De anti-climax van het solo vliegen duurde voort, todat Hugo meer dan een half uur later binnen kwam met de mededeling dat hij honger had en eten was gaan halen.
Tja. Ik had gewild dat ik mn schouders op kon halen en zou denken prima. Maar van alle spanningen van het alleen vliegen, was dit echt zo'n botte en ondoordachte actie, dat ik het even niet meer had.
Uiteindelijk hebben de andere JAA studenten me mee naar buiten gesleurd om me alsnog nat te gooien.
M'n vader is deze week in Chicago dus die heb ik 's avonds nog kunnen bellen om te vertellen wat ik gedaan had vandaag. Gek om te zeggen, nu vlieg ik solo. En dat in 4 weken tijd.. Wie had dat gedacht van te voren.
Dag 30, donderdag 01 nov:
Vandaag met z'n drieën naar Imperial, Hugo solo en ik en Barret met z'n tweeën. Je moet het verplicht eerst met een instructeur vliegen om daarna pas in je eentje te doen en overal een handtekening te halen als bewijs dat je er geweest bent.
De vlucht ging voor mij helemaal perfect, alleen die van Hugo was iets minder geslaagd. Het zijn brakke toestellen die we vliegen, ze zijn niet voor niets continue bij de monteur. En nee ik voel me er totaal niet veilig in, maarja heb nu niet zoveel keus meer, wil het wel graag halen. Hugo had radio failure. Wat inhoud dat je geen contact meer hebt met niemand. Hoe je dan goedkeuring krijgt tot landen. 500ft boven pattern altitude boven de verkeerstoren cirkelen en wachten op een groen lichtsignaal. Ook met een apparaat, de transponder, een bepaalde code proberen te zenden/squawken. Gelukkig kon die veilig landen. Maar echt blij was ie niet.
'S middags had ik mn laatste les met Elodie, die heeft vanaf morgen vakantie omdat haar moeder voor het eerst op bezoek komt in de drie jaar dat ze hier al zit. Ik vond haar het leukste en het gezelligst om mee te vliegen. Barret is zo serieus. Binnen 20nm van een airport mag je bijv niet praten in de cockpit, "sterile cockpit" noemt hij dat. Laat je nou met circuitjes vliegen nooit zover komen, dus meer dan vliegtuig gerelateerde vragen kom je dan niet ;)
's avonds iets super leuks op het programma: American Football in het qualcomm stadium. San diego chargers vs kansas chiefs. Chargers hebben gewonnen. Een wedstrijd hier is veel gemoedelijker, geen hooligans, iedereen zit door elkaar en het is een groot familie vreet festijn. We waren in totaal met zes mensen. En geen een van die kerels snapte het spel. Het raarste was dat het spel stil gelegd werd voor reclame breaks. Het duurt 4x 15min, maar we hebben er 3 uur gezeten. Met Bud light bier en hotdog's! Totally American. Daarna was het een soort evacuatie bedoening om al die 20.000 mensen weer in hun auto te krijgen en naar huis Wij hebben onze ford fiesta afgetopt met 4 grote jongens achter in.. en met de muziek knijter hard naar huis gescheurd.
Na gisteren voldaan, laat en gebroken thuis gekomen te zijn, begint maandag weer heel vroeg. Barret had al een paar keer gevraagd of ik het zeker wist, maar ik was van plan zo veel mogelijk te vliegen en hopelijk deze week al klaar te zijn. Dus om 8u stond ik mijn toestel weer te checken en was snel weer in de lucht. Daarna groundschool 2 uur, met Elodie vliegen, snel een colaatje en nog een keer met Barret. Voor lunch was er geen tijd. Hugo had het iets minder druk vandaag en mocht wat circuitjes solo vliegen om uren te bouwen. Zo schiet het lekker op. Heb in 3 1/2 dag meer uur neergezet dan in 3 1/2 week. Nou ja als zij het niet regelen en zeggen dat het onze eigen verantwoordelijkheid is doen we het toch lekker zo..
Lekker vis gaan eten in de buurt, waar onze ober een zuid afrikaanse pilot instructeur bleek te zijn op een andere vliegschool, dus daar heel veel ervaringen mee uitgewisseld en leuke verhalen te horen gekregen. Je zag hem twijfelen om aan te schuiven. Tijdens het diner de vluchtplannen naar Thermal en Hemet gemaakt voor de volgende dag. Waar een ipad wel niet goed voor is ;).
Dag 28, dinsdag 30 okt:
Vandaag weer 3x vliegen, en alleen maar touch en go's gemaakt. Spierpijn in mijn rechterarm van aan de yoke (stuur) hangen bij het opstijgen elke keer en duwen bij het dalen.
Hugo ging met Barret een echte vlucht maken, naar Imperial en Thermal, en proef rondje zodat hij het donderdag solo kan doen.
Ik werd op een gegeven moment helemaal gek van de circuitjes vliegen. Alleen maar in vierkantjes vliegen, het elke keer perfect willen en proberen te doen, maar elke keer iets anders net niet helemaal perfect doen. Het helpt dan niet echt dat deze luchthaven in de top 15 drukste staat van de VS. JE patroon moet je elke keer aanpassen aan toestellen voor je en daardoor kom je elke keer anders uit. Pff.. Ik zou het iemand op de grond perfect kunnen uitleggen, maar het perfect uitvoeren is andere koek. Morgen hopelijk solo..
Hugo kwam thuis met een gaaf verhaal over Thermal airport, dat de Bently's daar voor je klaar staan om je golftas uit te laden om op de golfbanen daar te gaan spelen. Decadentie op en top.
Elodie had ons een tent aangeraden waar ze volgens haar het beste toetje ooit hadden, waar ze ook nog een beroemd om waren. Dat lieten we niet aan ons voorbijgaan. Vanavond bij BJ's eten dus en de pizookie smikkelen. Het is een warme koek, chocolate chip, met ijs erboven op in smaken als macedemia, red velvet, normal, etc. Goddelijk! I love desserts. Daarna vol spanning naar bed, want misschien, hopelijk, morgen solo voor mij.
Dag 29, woensdag 31 okt: (Solo dag!)
Vroeg op de school, what else is new! Met Barret nog een paar oefen touch en go's, die onmogelijk bleken voor mij in 2219E. De neus van dit toestel is zo zwaar dat ik hem in mn eentje niet omhoog kan houden en elke keer dat toestel neersmijt op de baan ipv zachtjes land, eerst op de achter wielen en dan rustig het neuswiel neer laat komen. Frustrerend. Gelukkig wilde Hugo wisselen van toestel. Dus opnieuw een oefen rondje en na drie goede landingen was het zover ik mocht alleen. Eerst zet je de instructeur weer af bij de school en vervolgens ga je alleen taxi'en naar de baan. Met knikkende knieën gaat dit allemaal. Vorige keer had ik al gevraagd om de statistieken, maar het gaat 99% goed, may the odds be in my favour!
En daar ga je dan, solo! De eerste landing was goed. Niet perfect, maar veilig en prima. Ik heb altijd weer iets bijzonders. Dus voor mij was het niet een circuitje en dan klaar, maar een circuitje op 27L, taxi'en naar begin 27R en vervolgens meteen erachteraan m'n eerste crosscountry naar Hemet. Anderhalf uur vliegen heen en terug dus en een landing op Hemet en vervolgens weer op Gillespie. De meeste gaan eerst nog uren circuitjes oefenen. Het enige was dat voor mij de rest van het vliegen geen probleem was, ook alle bijzondere vormen van landen niet, alleen met de "normale/basic" landing had ik moeite.
Helemaal bezweet en met een bonkende hoofd van de inspanning klim je dan je toestel uit. In de lucht doe je bijna om de 5 min al je checks op een obsessieve compulsieve manier, en je blijft maar uit het raam turen als een bezetene. Je wil niks missen of verkeerd doen, en al helemaal niet als er niemand is om je te verbeteren. Bizar gevoel. En vooral als je bedenkt dat je nu helemaal alleen in control bent. Heel gaaf en onwerkelijk!
De terugkomst was een deceptie. Hugo was gaan vliegen tijdens mijn eerste solo landing op Gillespie en toen ik landen na mijn crosscountry, was er helmaal niemand. Niemand heeft mijn landingen gezien of vastgelegd. Er hoort een rij klappende mensen te staan, een paar emmers water voor de traditie van het nat gooien, etc. Geen Hugo, geen medestudenten en geen een van mijn twee instructeurs. Daar stond ik dan met een toestel die te zwaar was om in mn eentje met de towbar (een soort parkeer stok) te parkeren. Dus ik heb heel blond gekeken en hulp gevraag aan de enige chinees die ik kon vinden. Daarna stond ik binnen met mijn blik ("the tin", hier staan alle vliegtijden in, de papieren van het toestel en de sleutel). Voordat iemand weg kan moet ik het toestel weer inchecken. Laat niemand mij nou verteld hebben hoe dat moest. Na een kwartier kwam er eindelijk een instructeur aan bij wie ik het kon vragen. Dus dat was geregeld. De anti-climax van het solo vliegen duurde voort, todat Hugo meer dan een half uur later binnen kwam met de mededeling dat hij honger had en eten was gaan halen.
Tja. Ik had gewild dat ik mn schouders op kon halen en zou denken prima. Maar van alle spanningen van het alleen vliegen, was dit echt zo'n botte en ondoordachte actie, dat ik het even niet meer had.
Uiteindelijk hebben de andere JAA studenten me mee naar buiten gesleurd om me alsnog nat te gooien.
M'n vader is deze week in Chicago dus die heb ik 's avonds nog kunnen bellen om te vertellen wat ik gedaan had vandaag. Gek om te zeggen, nu vlieg ik solo. En dat in 4 weken tijd.. Wie had dat gedacht van te voren.
Dag 30, donderdag 01 nov:
Vandaag met z'n drieën naar Imperial, Hugo solo en ik en Barret met z'n tweeën. Je moet het verplicht eerst met een instructeur vliegen om daarna pas in je eentje te doen en overal een handtekening te halen als bewijs dat je er geweest bent.
De vlucht ging voor mij helemaal perfect, alleen die van Hugo was iets minder geslaagd. Het zijn brakke toestellen die we vliegen, ze zijn niet voor niets continue bij de monteur. En nee ik voel me er totaal niet veilig in, maarja heb nu niet zoveel keus meer, wil het wel graag halen. Hugo had radio failure. Wat inhoud dat je geen contact meer hebt met niemand. Hoe je dan goedkeuring krijgt tot landen. 500ft boven pattern altitude boven de verkeerstoren cirkelen en wachten op een groen lichtsignaal. Ook met een apparaat, de transponder, een bepaalde code proberen te zenden/squawken. Gelukkig kon die veilig landen. Maar echt blij was ie niet.
'S middags had ik mn laatste les met Elodie, die heeft vanaf morgen vakantie omdat haar moeder voor het eerst op bezoek komt in de drie jaar dat ze hier al zit. Ik vond haar het leukste en het gezelligst om mee te vliegen. Barret is zo serieus. Binnen 20nm van een airport mag je bijv niet praten in de cockpit, "sterile cockpit" noemt hij dat. Laat je nou met circuitjes vliegen nooit zover komen, dus meer dan vliegtuig gerelateerde vragen kom je dan niet ;)
's avonds iets super leuks op het programma: American Football in het qualcomm stadium. San diego chargers vs kansas chiefs. Chargers hebben gewonnen. Een wedstrijd hier is veel gemoedelijker, geen hooligans, iedereen zit door elkaar en het is een groot familie vreet festijn. We waren in totaal met zes mensen. En geen een van die kerels snapte het spel. Het raarste was dat het spel stil gelegd werd voor reclame breaks. Het duurt 4x 15min, maar we hebben er 3 uur gezeten. Met Bud light bier en hotdog's! Totally American. Daarna was het een soort evacuatie bedoening om al die 20.000 mensen weer in hun auto te krijgen en naar huis Wij hebben onze ford fiesta afgetopt met 4 grote jongens achter in.. en met de muziek knijter hard naar huis gescheurd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
